Taekwondo

Heb ik net besloten mijn taekwondo weer eens op te pakken, komt de sport heel slecht in het nieuws. Ik heb er met verbazing naar zitten kijken. http://www.youtube.com/watch?v=nrwwJoWLkaU De sport die ik ooit begon als zelfverdedigingsles werd gebruikt om aan te vallen. De Cubaan had ondanks al die jaren oefenen duidelijk nooit begrepen waar het om draait.


Dat is trouwens wel iets wat mij opvalt. Ondanks alle jaren oefenen ben ik niet goed in zelfverdediging. Ik kan redelijk voor mezelf opkomen, overkomen als een zelfbewuste, zelfs arrogante vrouw. Maar echt goed voor mezelf zorgen kan ik niet.

Elke keer weer kom ik griebels tegen die me met gladde praatjes een poos voor hun karretje spannen. Heel mooi op het eerste gezicht, maar de achtergrond deugt niet en de inhoud is verrot. Het ergste is dat ik niet eens zeker weet of de mensen om wie het gaat zelf door hebben hoe verrot ze zijn. Of ze bewust manipuleren, of dat het autisten zijn die gewoon een overlevingsmethode hanteren. Een ding is zeker, uiteindelijk vechten ze vals en word ik geslagen.

Ik weet ook wel dat ik het laat gebeuren. Ik vecht, ik geef niet op, ik zoek overal de confrontatie. Ik hou niet van mezelf, en ik zorg niet goed voor mezelf, dus ik hanteer die overlevingsstrategie. Die werkt over het algemeen heel goed, maar bij griebels werkt het averechts. Tenminste, in het begin. Als ze me kwaad krijgen kennen ze me nog niet: ik ga door tot ik win. Niet ten koste van mezelf, maar ik ga door tot ze beseffen dat je verloren hebt op het moment dat je slaat.

Ik ben bezig met dat probleem in mij, met wie ik nou eigenlijk vecht en waarom ik altijd slaag krijg.In ieder geval ga ik op doktersadvies op zelfverdediging. En dus dacht ik weer aan Taekwondo. Tot die Cubaan roet in het eten gooide.

Eigenlijk wel frappant, want verder heb ik intens van de Olympische Spelen genoten. Op naar Londen!