Aftellen

Nog 13 dagen te gaan, en dan 11 dagen vakantie. Bijna in evenwicht. Niet dat het werk zo vervelend is, maar ik ben door en door moe. Voorjaarsmoeheid is me nooit vreemd, maar ik werk ook behoorlijk intensief. Het is niet zo dat de klok stilstaat, maar elke middag sluit ik af met een lijstje in mijn agenda wat de volgende dag echt eerst moet. Drie kwartier voor de rest komt binnenstormen, dus dan moet het meest spoedeisende af. En dan nog alles voor die dag, alles wat af moet voor de rest al weer weg is.

Ik maak niet meer uren, dat weet ik wel. Maar het is soms wel frustrerend om eerder binnen te komen en later weg te gaan dan zowat al mijn collega's. Ik draai gewoon 52 uur, heel normaal tegenwoordig. En zoals eerder gezegd; daar staat veel vakantie tegenover. Maar naar die vakantie snak ik dan ook wel vreselijk nu.

Mijn dag is nog niet om, straks even 4 beleidsstukken doornemen. Die horen dik te zijn, een heel dossier per stuk. Ik heb al gezien dat ze dat niet zijn, hooguit 1 A4 per stuk. Dat betekent niet minder werk, dat betekent uitbreiden en in vorm gieten door mij, de opvolger. Geeft niet, ik ben er waarschijnlijk beter in. En dus trek ik het aan.

Ik weet nog dat ik een jaar of vijf geleden een keer een hele puinhoop van een vertrekkende medewerker financien mocht uitbaggeren. Hij was de specialist, ik de toevallige intermediaire opvolger. Ik hou niet van financieel werk, maar ik ben er wel goed in. Dus mocht ik puinhoop uitzoeken, van boekingen traceren en rectificeren tot beleidstukken en handboeken schrijven. Er was geen AO achtergelaten, maar wel een bak met meer dan 500 onbruikbare bankrekeningen. Er was geen overzicht, de meeste dossiers waren vernietigd of slechts incompleet achtergelaten. In drie maanden mocht ik opruimen, zodat de opvolger gewoon kon werken.

Ik heb een deja vu geloof ik. De chaoot die opruimt voor anderen. Dat had ik nooit gedacht als kind. Ergens geeft het ook wel veel voldoening. Als ik ergens wegga is er geen puinhoop. Het mag wat anders van opzet zijn dan men gewend is: het is wel in orde en overzichtelijk en zo compleet mogelijk. Ik werk met mensen, dus er is wel eens wat weg. Maar het is wel verantwoord en netjes in modellen gegoten die ook voor anderen direct herkenbaar zijn.

Laat ik maar ophouden met schrijven; lees uitstellen. Die velletjes zijn zo gelezen. Een structuur voor hoe ze er uit moeten zien schrijf ik ook in een uurtje. Misschien dat ik morgenmiddag dan eens als eerste weg kan. Lachend.