woensdag, januari 30, 2008

Black Water

door Rain Tree Crow
I haul you in a sea of silence
On the border line of truth
Hope and violence
I see no sun
I see no place I've loved
Depending on the signs to find the road
Blackwater
Take me with you
To the place that I have spoken
Come and lead me
Through the darkness
To the light that I long to see again
I walk with you
But sleep beside her
If summer came and went
It passed us over
I see her cry
I see the face I've loved
Depending on the blind to find the road
Blackwater
Take me with you
To the place that I have spoken
Come and lead me
Through the darkness
To the light that I long to see again
Blackwater
Take me with you
To the place that I have spoken
I am leaving
In the morning
For the land that I long to see again

God spelen


Ik ben al een aantal weken ziek. En aangezien ik fysiek niets kan dan zitten en wandelen ben ik aan het spelletjes spelen geslagen. Ik heb een heel nieuwe categorie ontdekt, die van de sims. Nooit kon mij dat bekoren, maar Virtual Villager bezorgt mij veel leuke uren. Alsof ik een tamagochi heb.

vrijdag, januari 18, 2008

Apple crumble

Als ik in de keuken sta doe ik maar wat. Ik leef me er eigenlijk gewoon lekker uit. Ik hou van koken, en ik hou van bakken. Als tiener was ik enorm verwend met een prachtige oven met een mooie evenwichtige warmteverdeling. Zelfs supergrote soezen waren geen probleem, en elk weekend werd er van mij lekkers voor 6 personen verwacht. Ik kan me nog heel goed mijn eerste vlaai herinneren, met kneden en rijzen en wachten en toch lekker. Of mijn tulband met rozenglazuur, of mijn eerste eigen paté. Handig die oven.

Sinds die dag heb ik nooit meer zo’n goeie oven gehad, maar ik red me er wel mee. Soezen gaat niet, ook niet met de combimagnetron die ik nu heb. Hij is nooit goed geweest, sinds de dag van aanschaf is het al afwachten welk knopje vandaag wel wil, en welk knopje vandaag weer dienst weigert. Maar ik krijg de oven altijd wel aan, en hij is nog niet af. Pas weggooien als het af is en niet meer te repareren. Ik ben niet van deze maatschappij.

We bakken sinds een aantal maanden ons eigen brood, en dat bevalt prima. De broodbakmachine is daar beter voor dan de oven, en we hebben ontdekt dat de broodmix van de euroshopper het makkelijkst lekker brood maakt. Handjevol lijnzaad erbij, scheut olie en wat vlokken, zaadjes naar keus, we brouwen er wat van. Gisteren had ik de kriebels en heb ik zongedroogde tomaat door het brood gegooid, en maanzaad, en kruiden. Iets op t randje eigenlijk, maar t brood is prachtig geworden. Ongeveer hetzelfde deeg als ik maak voor pizza, maar dan als brood. Lekker voor heel af en toe.

Vandaag moest ik even afreageren, en terwijl echtgenoot zalige chili-con-carne stond te maken, ging ik aan het toetje. Deegje maken van 80 gram boter, 80 gram suiker, 1 ei, 105 gram bloem en 15 gram kokos. Drie appels schillen, in plakjes in kleine vormpjes. Zakje vanillesuiker per appel erover, en dan het deeg in een laagje. Half uurtje in een voorverwarmde oven van 200 °C en je hebt een zalige apple crumble. Zondig natuurlijk, maar wel een uitermate luxe toetje voor heel weinig geld. Eigenlijk hoort er nog clotted cream over, maar we zijn ook weer niet helemaal van de pot gerukt. Dit is wel erg genoeg voor een weekend. Of morgen misschien toch nog tiramitoe?

donderdag, januari 17, 2008

Vulkaaneifel

Elk jaar heb ik het weer moeilijk met de winter. Ik ben een echt zomermens, en als het aan mij lag woonde ik in een klimaat waar een jas overbodige luxe is. Ik zit dit dan ook te typen met verkleumde vingers en een koude loopneus. Naast me staat een groot glas thee waar ik zo af en toe mijn vingers even omleg, zodat ze niet helemaal verkrampen. En dan zitten we nu al aan de goede kant van de winter; van de maanden oktober en november word ik ook nog eens zwaarmoedig. Na 21 december gaat het de goede kant op, na 1 januari zijn die rottige feestdagen tenminste voorbij en straks in februari lijkt de daglengte tenminste ook weer ergens op.

Het effect van al die somberte en donkerte en kou is dat ik vrijwel dagelijks te vinden ben op pagina’s van reisbureaus. Even bladeren langs Australië en Nieuw-Zeeland, door de woestijnen van Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Even opwarmen aan de gedachte dat je na 10 minuten al een flinke zonnebrand hebt. Even zweten bij een wandeling van 5 minuten steil omhoog, even weer door en door warm en tot 11 uur in de avond op het terras.

Vorig jaar zaten we ook niet zo dik in de slappe was en was ik bezig met een vakantie in Hongarije. Niet zo superwarm, maar stabiel landklimaat en toch lekker warm in de zomer. Niet zo duur, niet zo ver maar wel compleet uit je eigen kleine kring. In februari had het lot al anders beslist, we keken toch maar weer naar de Middellandse Zee en het werd weer Griekenland. Lesbos, warm, zon, appartement en spotprijsje. Een poosje later had ik via offertes een 4-wheel-drive voor 2/3e van de prijs bij een lokale verhuurder, helemaal perfect. En dat was die vakantie ook.

Dit jaar had ik wel een behoorlijk budget voor de vakantie, maar geen zin in weer Griekenland. We hadden in krappe tijden al over de Vulkaaneifel gepraat, en dat is natuurlijk ook niet zo gek. Met je eigen auto, niet dagen onderweg, en naar een prachtig gebied. Maar ja, dan zat ik met mijn gebrek aan zomer. Die valt hier tegenwoordig in april, en dan wil ik in juni of juli nog wel even echt doorwarmen. Anders ga ik halfgaar de winter in. Net als dit jaar na die natte zomer.

Dus toch maar eens voorzichtig gekeken wat er haalbaar is: Amerika, of de Azoren, of iets anders, maar dan wel een beetje buiten de drukke toeristenoorden. Dat wordt een beetje moeilijk, omdat we wel aan de schoolvakanties vastzitten. Vandaag kwam de brief binnen met het eindsaldo van de spaarrekening. Dat is wel even wat minder dan vorig jaar. Geen wonder, we hebben een huis verbouwd en een auto gekocht. Bovendien willen we de kleine lening op de auto zo snel mogelijk afbetalen. Ik HAAT banken en ik HAAT onze kapitalistische samenleving. Nou ja, niet alles eraan natuurlijk, maar wel de manier waarop ze alle moraal in mensen totaal ondergraaft. Alles voor het geld, en zelfs normaal fatsoen zit er niet in.

Ik hou wel van vakanties en internetverbindingen, dus er is een stukje van onze cultuur waar ik wel gek op ben. Maar gezien de kosten van de laatste tijd wordt het toch een weekje Vulkaaneifel denk ik. En eigenlijk is dat natuurlijk zo gek nog niet. Als je me tien jaar geleden had verteld dat ik zou balen van het feit dat ik maar zeven dagen weg zou kunnen…..toen ik nooit op vakantie kon en al helemaal niet met een vliegtuig en al helemaal niet met een eigen vent en een eigen auto en een eigen huis. Als je me toen verteld had dat ik mezelf nu zielig zou vinden…………

Dan had ik mezelf alleen maar even kort, meewarig uitgelachen.

Weet je wat ik ga doen? Ik ga lekker helemaal naar Duitsland, naar de Vulkaaneifel. Misschien wel een hele week. Luxe he?

woensdag, januari 16, 2008

Wij



door Liselore Gerritsen

de hemel heeft het al gezegd
tegen jou en mij
‘t gaat om het vinden van de weg
want hemelsbreed
zijn wij
dichtbij

dinsdag, januari 15, 2008

Autonome dame

“Als die verbinding niet goed wordt neem ik een ander abonnement!” Ik log even in bij mijn adsl plus bellen om te zien wanneer het contract afloopt, en of ik zomaar op mag zeggen. December pas, bah, natuurlijk net te laat. Ik kijk op en kijk in lieve ogen met een zachte glimlach, maar ook een heel klein tikkie gekwetst. FOUT. Ik neem geen ander abonnement, wij nemen dat alleen regel ik toevallig deze afdeling van het huishouden. We hebben niet zo’n typische man - vrouw verdeling, maar de zaken zijn wel belegd. Ik doe de abonnementen en de meeste betalingen, hij doet de auto en het vuilnis, hij kookt vaker en haalt vaker boodschappen, ik werk meer uren per week. Niet typisch, maar goed geregeld.

Echtgenoot heeft er geen probleem mee als ik ik zeg, maar het is de bedoeling niet. Het is wij, al weer bijna 2½ jaar met trouwboekje en al, en al bijna 7 jaar sinds de ontmoeting. De tijd gaat hard, ik heb me echt wel aangepast, maar ik ben lang vrijgezel geweest en ik heb er nog wat aan over gehouden. Ik doe en zeg te snel ik, terwijl het wij moet zijn. Het doen begint wel minder te worden, maar het zeggen van ik komt nog te vaak voor. Echtgenoot doet dat uiteraard ook, maar ik heb daar zelden moeite mee. Hij doet prima, hij regelt prima en ik vind het voor het eerst in mijn leven prettig als ik niet zelf hoef te regelen.

Maar zelf ga ik dus nogal eens de fout in. Dingetjes voor ons samen zijn wij, en gebeuren na overleg. Zelfs al weet ik 100% zeker dat hij ook wil al voor ik het gezegd heb. Dat laatste gebeurt nogal eens. Wij denken vaak hetzelfde. Bij ons is het geen ‘opposites attract’. Het is zelfs zo erg dat wij regelmatig tegelijk hetzelfde zeggen, of de zin van de ander afmaken. Of we maken de zin maar helemaal niet af, want aan een half woord hebben we genoeg. Razend ergerlijk voor een buitenstaander, maar hoogst amusant voor ons.
Lachen, dat is wel het woord waarmee ik echtgenoot omschrijf als het er bij één blijven moet. Of misschien beter nog: blijdschap. Dat je zoiets moois mag meemaken in een mensenleven.

Nooit meer terug

Boudewijn de Groot tekst Lenneart Nijgh

Verleden jaar leek alles nieuw
maar ieder woord woog even zwaar.
In elke straat een nieuwe hoek
maar dezelfde huizen naast elkaar.

Bij nummer een vol goede moed,
bij tachtig dacht ik: laat ook maar.
Een buitenwijk komt nooit in zicht,
wie weet misschien het volgend jaar.

Een vliegtuig kan een uitkomst zijn
als je je schepen hebt verbrand.
Een reisbestemming had ik niet,
ik weet niet waar we zijn geland.

't Is leeg tot aan de horizon,
'k word door emoties overmand.
Ik weet het zeker nu: ik sterf
niet in een kinderledikant.

Nooit meer terug,
ik ga nooit meer terug.
Ik weet niet waar ik heen ga.

Nooit meer terug,
ik ga nooit meer terug.
Maar ik weet waar ik vandaan kom.

Nooit meer terug,
ik ga nooit meer terug.

Ik weet nog steeds niet waar ik ben
en het maakt eigenlijk geen verschil.
Het landschap trekt aan mij voorbij
en ik sta tijdelijk even stil.

Ik kijk op mijn kalender
en ik zie dat ik mijn tijd verspil.
't Is tijd om weer op weg te gaan,
ik kan elke kant op die ik wil.

Nooit meer terug...

Nooit meer terug...

maandag, januari 14, 2008

100

Waarom blog je de ene periode veel, en de andere totaal niets? Omdat ik een projectmatig mens ben, en ik vind het moeilijk om routinematig bezig te zijn. Er valt wel het nodige te vertellen, ik ben nog steeds dol op poëzie en er is genoeg gebeurd.

Sinds mijn blog 'Nieuwe auto' is er zelfs heel veel gebeurd. Die nieuwe auto bevalt uitstekend, maar de papieren hebben we nog steeds niet. Er gaat wat mis met de papieren, en dat blijft misgaan. Ik kan in ieder geval bewijzen dat ik hemel en aarde bewogen heb om die papieren in huis te krijgen, maar dat het gewoon niet lukt. Waarom o waarom gaat het toch altijd mis met belangrijke papieren en mijn persoontje? Karma noem je dat, slecht karma. In dit geval heb ik alles bekeken en de knelpunten (meerdere) zijn echt overmacht. Er is slordig gehandeld door de gemeente en door het verkoopbedrijf. Ik kan niets doen dan blijven mailen, bellen en trekken. Maar leuk vind ik dat niet.

Mijn plan is verder gevorderd. Ik heb een moeilijke periode achter de rug, en dat uit zich met name in lichamelijke klachten. Ik wil niet verder op het pad zoals ik dat nu loop, dus ik bekijk alle zijwegen. Mijn nieuwe veelbelovende baan loopt stuk op het niet doorschuiven van collega’s. De werkgever is leuk, vrijwel alle collega’s ook, maar het werk ken ik nu wel en dat hou ik niet lang vol. Ik heb alweer een sollicitatiegesprek achter de rug.

De lichamelijke klachten zijn tamelijk erg. Als wat ik nu schrijf geen steek houdt, dan komt dat omdat ik onder de valium zit. Dat heet tegenwoordig heel netjes Diazepam, maar het is natuurlijk hetzelfde spul en ik kan er nog steeds niet goed tegen. Maar het moet, want ik heb spit, ik heb nog steeds griep (sinds 20 december al) en ik heb slaapproblemen. Als dat geen waarschuwing van mijn lichaam is weet ik het niet meer. Dus netjes slikken tot het doosje leeg is dit keer, en niet weer ‘zelluf doen’.

De kerstkaarten hangen nog op de deur, als enige herinnering aan de feestdagen. Hoge koorts vlak voor kerst, eerste kerstdag net genoeg puf om rijst met kipfilet en roerbakgroente te maken, echtgenoot had alleen genoeg puf om dat in dekens gewikkeld op de bank op te lepelen, en toen weer onder zeil. Een dag naar een tante geweest van 84, en dat was ook ongeveer alles. Mijn accu’s zijn leeg, helemaal leeg.

Maar die kerstkaarten staan wel symbool voor een nieuw deel van het plan. Vriendschap onderhouden. Waar ik daar vroeger al een probleem mee had lijkt het nu echt een kwaal. Ik heb een teringhekel (zwaar woord, maar het is precies het juiste) gekregen aan telefoneren, en ik heb moeite met het onderhouden van contact. Een mailtje af en toe lukt nog wel, maar niet als ik het gevoel heb dat iemand dat van mij verwacht. Alsof ik niet mijn eigen zwartste rechter ben.

Mijn enige goede voornemen: liever zijn voor mezelf. Ik ben zwaar op de hand, ik neem alles bloedserieus en ik leef verschrikkelijk intensief. Gelukkig ben ik de liefde van mijn leven tegengekomen, en die kan goed voor mij relativeren. Als ik te gewichtig doe laat hij mij lachen, als ik te volwassen doe laat hij me kind zijn. En verder neemt hij me zoals ik ben. Ik hem trouwens ook, ik zou hem niet willen veranderen. Nou ja, af en toe wel natuurlijk, maar elke vrouw koestert nou eenmaal onmogelijke illusies.

Deel 100 op mijn blog, waarschijnlijk nog nooit door iemand anders gelezen dan door echtgenoot, of een verdwaalde reiziger. En nu heb ik zomaar een link geplaatst op de homepage. Pfoe. Dapper. Maar dapper ben ik dan ook wel. Ik zal handhaven is niet mijn motto. Ik zal doen wat ik toevallig tegenkom zou heel goed mijn motto kunnen zijn. En die tante waar we op bezoek waren had ook een mooi motto, wat ik verwerkt heb in een familiewapen.




Aimless, Fruitless, Hopeless.
Doelloos, Nutteloos, Radeloos.
Mooi gezegd!